A. Transport sanitarny bezpłatny
Pacjentowi na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego (lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego), przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego, w tym lotniczego, do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem, w przypadkach:
W przypadku dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego w celu odbycia leczenia do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie i z powrotem.
B. Transport sanitarny finansowany w 40% ze środków publicznych
Gdy ze zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego wynika, że pacjent jest zdolny do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale przy korzystaniu ze środków transportu publicznego wymaga pomocy innej osoby lub środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych, przejazd środkami transportu sanitarnego jest finansowany w 40% ze środków publicznych w przypadku:
Stopień niesprawności ubezpieczonego określa lekarz ubezpieczenia zdrowotnego dokonując wpisu w dokumentacji medycznej oraz dokumentacji prowadzonej na potrzeby podmiotów zobowiązanych do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych, oraz wydaje zlecenie na przewóz.
Powyższe oznacza, że transport sanitarny zostanie sfinansowany w 40% ze środków publicznych przy jednoczesnym spełnieniu trzech warunków:
W innych przypadkach przejazd środkami transportu sanitarnego do zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, tam i z powrotem, jest odpłatny.
Transport sanitarny „daleki" w POZ - świadczenie realizowane na zasadach określonych zarządzeniem Prezesa Funduszu, przysługujące świadczeniobiorcom znajdującym się na listach lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, gdy występuje konieczność realizacji przewozu pacjenta na odległość przekraczającą „tam i z powrotem" 120 km łącznie.
Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej konsultuje merytorycznie i ustala zasadność realizacji wniosków pacjentów, którzy są na jego aktywnej liście. Lekarz POZ wskazuje realizatora transportu.
Z transportu dalekiego w POZ można korzystać w następujących sytuacjach.
A. Powrót pacjenta z nieplanowanego leczenia poza granicami kraju
1) Gdy z przyczyn losowych pacjent korzystał ze świadczeń opieki zdrowotnej w szpitalu poza granicami kraju, jego stan zdrowia w momencie uzyskania wypisu ze szpitala jest stabilny, ale nie pozwala na samodzielny powrót do miejsca zamieszkania. Transport przysługuje od granicy Polski do miejsca zamieszkania pacjenta.
2) Gdy z przyczyn losowych pacjent korzystał ze świadczeń opieki zdrowotnej w szpitalu poza granicami kraju, jego stan zdrowia pozwala na uzyskanie wypisu, nie ma medycznych przeciwwskazań do transportu sanitarnego realizowanego przez POZ, a pacjent wymaga kontynuacji leczenia w kraju. Transport jest realizowany od granicy Polski do najbliższego, ze względu na miejsce zamieszkania pacjenta zakładu opieki zdrowotnej, udzielającego świadczeń we właściwym zakresie.
W sytuacji 1) i 2) do wniosku należy dołączyć zaświadczenie z uzasadnieniem, sporządzone w języku polskim, przygotowane przez zagraniczny szpital, w którym udzielono świadczeń zdrowotnych.
B. Korzystanie ze świadczeń opieki zdrowotnej w kraju
3) Gdy z przyczyn uzasadnionych wskazaniami medycznymi, pacjent musi pozostawać pod stałą opieką danego specjalisty (poradni specjalistycznej), a jego ogólny stan zdrowia nie pozwala na samodzielny dojazd do najbliższej poradni położonej w odległości od miejsca zamieszkania przekraczającej łącznie tam i z powrotem 120 km. Transport jest realizowany od miejsca zamieszkania pacjenta do najbliższego świadczeniodawcy, który udziela świadczeń w danym zakresie, i z powrotem; w celu zapewnienia ciągłości sprawowanej opieki specjalistycznej.
4) Gdy z przyczyn uzasadnionych wskazaniami medycznymi pacjent korzysta z wysokospecjalistycznych świadczeń ambulatoryjnych, realizowanych jedynie przez niektóre poradnie, odległość do poradni z miejsca zamieszkania pacjenta w sumie przekracza tam i z powrotem 120 km, a ogólny stan zdrowia pacjenta nie pozwala na samodzielny dojazd do poradni. Dotyczy odpowiednio procedur kwalifikacji wstępnej pacjentów do świadczeń wysokospecjalistycznych, realizowanych na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń wysokospecjalistycznych. Transport przysługuje z miejsca zamieszkania pacjenta do świadczeniodawcy wskazanego na skierowaniu na transport sanitarny i z powrotem.
W sytuacji 3) i 4) do wniosku należy dołączyć zaświadczenia z uzasadnieniem, z poradni specjalistycznej, która ma wykonać świadczenie.
C. Wnioskowanie o transport sanitarny daleki
D. Transport sanitarny daleki w POZ jako usługa dodatkowa
Wprowadzenie usługi transportu sanitarnego dalekiego nie zmienia dotychczasowych, ustawowych uprawnień pacjentów do transportu sanitarnego, jak również nie zmienia zasad zlecenia i finansowania transportu sanitarnego w innych rodzajach świadczeń opieki zdrowotnej.
Pozostałe przewozy w POZ powinny być wykonywane na dotychczasowych zasadach tj. w ramach kwoty określonej stawką kapitacyjną dla transportu sanitarnego w POZ, bez konieczności składania wniosku do ZOW NFZ.
Co nie jest transportem dalekim:
Obejmuje karetki pogotowia ratunkowego; realizuje zadania w ramach systemu ratownictwa medycznego, wynikające z Ustawy o Ratownictwie Medycznym, związane bezpośrednio z ratowaniem życia w stanach nagłego zagrożenia zdrowia i życia.
Zespół karetki przyjeżdża na miejsce wezwania, zaopatruje chorego udzielając mu pierwszej pomocy, w razie potrzeby zawozi chorego do najbliższego w danym zakresie szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego albo lekarza koordynatora medycznego.
Karetki pogotowia ratunkowego nie mogą być używana do innych celów, niż ratunkowe.
Świadczenia pogotowia ratunkowego są bezpłatne, nawet jeśli wezwanie karetki okazało się nieuzasadnione.
W składzie karetki specjalistycznej znajdują się co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz oraz pielęgniarka lub ratownik medyczny; świadczeń udziela lekarz.
W składzie karetki podstawowej znajdują się co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka lub ratownik medyczny; główną zasadą jest tu „load and go" (dosł. załaduj i jedź) - a więc jak najszybsze przetransportowanie chorego do najbliższego szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego albo lekarza koordynatora medycznego.
Karetka Pogotowia Ratunkowego służy do transportowania osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowia i życia. Pogotowie należy wezwać także wtedy, gdy w pobliżu miejsca zdarzenia znajduje się szpital. Może się bowiem okazać, że chory będzie wymagać specjalistycznej pomocy, której pobliski szpital nie będzie w stanie udzielić. Po odebraniu zgłoszenia (telefon 999 lub 112) i przeprowadzeniu wywiadu, dyspozytor pogotowia ocenia sytuację oraz decyduje, czy i który zespół ratownictwa medycznego wysłać.
Podstawa prawna